چقدر سخته که توی یه کار شک داشته باشی. 

واقعا گیج شدم. 

از یه طرف فردا عزای عمومی و منم میخوام قم باشم و به جمع مردم بپیوندم. 

از طرفی آبجی خانم پس فردا میخواد بره سفر و هم احتیاج دار که فردا کارها رو براش انجام بدم 

هم اینکه دست تنها روز آخری نمیتونه بمونه شرکت. 

واقعا موقعیت سختیه. هر چی بهش فکر میکنم هیچ راه چاره ای پیدا نمیکنم. 

اگر کار دولتی داشتم یا جایی کار میکردم که رئیسم خواهرم نبود مطمئنن حتی اگر مرخصی فردا به اخراجم از کار هم ختم می شد می رفتم قم. اما چه کنم که این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیست. 

یعنی میدونی یه طرف خواهرمه که نیاز داره کنارش باشم. 

طرف دیگه هم یه جنبشه که اگر هر کسی بخواد مثل من فکر کنه کم کم از جمعیتش کم میشه. 

باید فکر کنم ببینم چکار میتونم بکنم؟ 

فعلا برای اینکه یه حرکتی انجام داده باشم میرم یه کم خرما یا شیرینی بخرم خیرات کنم برای همه اموات و همینطور آیت الله منتظری و سعی کنم یه کم اطلاع رسانی کنم. 

یا حق