سفرنامه ی قم

برای سفر هیچ نوع آمادگی نداشتم. 

اما گاهی وقتها سفر میاد سراغتو دیگه هیچ راه فراری نداری. 

چه بهتر که ببینی سفر به جایی باشه که خودتم بنا به دلایلی شخصی و عقشی دوست داری بری. 

پس با کله میری. 

نه ببخشید با تمام وجود میری. 

با سرعت 120 تا میری. 

تازه بعضی وقتها تا 140 هم میری. 

وای به اون لحظه ای که شنگول و منگول داری راهتو میری و یه لحظه می فهمی که حدود چهار پنج ثانیه یا شاید هم بیشتر توی چرت بودی و جلوتو ندیدی. 

البته خدا رحم میکنه و مسیر یه اتوبانه کاملا بیابانی و صافه. 

سفر تنهایی، به غیر از کار فقط میخوای بری زیارت و جاهایی که نشون کردی رو ببینی و عکس بندازی. 

همیشه برام جالب بود که مردم برای زیارت حضرت معصومه ماشین هاشون رو توی رودخانه پارک میکردند. امروز جالبتر شد که دیدم کلا رودخانه شده یه بزرگراه خیلی نامبر وان. و به جای رودخانه با اون عظمت یه نهر آب کوچولو که بیشتر به یه جوی تزئینی هست درست کردند. 

خدا میدونه اون سیل هایی که هر ساله توی قم می اومد امسال میخواد توی اون کوچولو جاری بشه. 

جونم برات بگه. خیلی خدا بهم رحم کرد. بعد از زیارت هنوز دو قدم با ماشین نیومده بودم که فهمیدم لاستیک پنچر شده. خدا خواسته بود که توی جاده اونم با کله خری مثل من اتفاقی برام پیش نیاد. 

دیگه زیاد حرف نزنم. بهتره خودت ببینی. 

خیلی جاها فقط برای این بود که نمیدونستم به غیر از خیابون صفاییه و پارک شهید که مثل اینکه جدیدا بهش میگن دور شهر دیگه کجاها رو دوست داری ببینی. 

بفرمایید تماشا کنید.