واگویه

جونم براتون بگه. 

امشب میخوام از این عنصر عزیز و گرانبها حرف بزنم. 

عنصری حیاتی که با بودنش معنا و مفهوم زندگی رو عوض میکنه. 

دلیلی میشه برای گردش خون. حتی سرعت گردش خون رو هم خودش تعیین میکنه. 

غذا می پزه. 

بچه داری میکنه. 

دل می سوزونه  

(برای این و اون ، برای خرج خونه ، برای هر موجود جاندار و بیجان، برای هر محتاج) 

عشق می ورزه 

دچار انواع  و اقسام دردها میشه  اما دم نمی زنه 

کینه ای از کسی به دل نمی گیره 

لحظه لحظه هاش رو صرف کارهای خوب و نیک میکنه 

حاضر نیست حتی دل یه مورچه رو بشکنه (گاهی وقتها که حواسش نیست البته مورچه رو زیر پاش له میکنه که اون دیگه مشکل مورچه ی احمق که میاد جلوی پاش) 

برنج بی روغن کته میکنه 

گوشت رو آبدار میده بخوری 

خودشو ترگل ورگل میکنه که نتونه نکنه شاید بکنه که نکنه تا بتونه که بمونه که نشده بتونه بشه 

گاهی وقتها از یه سوسک میترسه. گاهی چندشش میشه از بعضی چیزها. 

به جاش بعضی وقتها دل شیر پیدا میکنه و سهمگین ترین و فجیع ترین چیزها رو هم انجام میده تا دل مارو نرم کنه. 

یه وقتهایی پیش میاد که حسابی فکر کردن به یه چیزهایی بدنش رو می لرزونه. 

یکیش مرگ. 

خبر نداره که بقیه میخوان قبل از اون بمیرن. 

ایشالله که بعد از 120 سال (یه کم زیاده) ، ایشالله که تا وقتی که صحیح و سالم و روی پا هست و محتاج هیچ بنی و بشری نشده زنده باشه.  

بعدش هم اگر خدای نکرده چیزیش شد. تا وقتی که یه نفر هست که دوستش داره و زنده است و حاضره جونشم براش بده و ازش مراقبت کنه فرشته ی مرگ سراغش نیاد.